Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου έρχεται στο φόντο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Οι πιστοί ακόλουθοι της «ελεύθερης αγοράς», του νεοφιλελευθερισμού – σοσιαλφιλελευθερισμού, της ιδιωτικοποίησης και της λειτουργίας των πάντων με γνώμονα το κέρδος, της ευελιξίας της εργασίας, οδήγησαν στη μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, αποδεικνύοντας ότι ο καπιταλισμός στην εποχή μας όχι μόνο δεν μπορεί να εξασφαλίσει τις ανάγκες εργαζομένων και νεολαίας με την «αυτορρύθμιση» της ελεύθερης αγοράς, αλλά πολύ περισσότερο αδυνατεί να τους στρατεύσει σε ένα θετικό όραμα, την ίδια στιγμή που γίνεται όλο και πιο καταστροφικός για τον κόσμο της δουλειάς, για το περιβάλλον και τις δημοκρατικές ελευθερίες των λαών. Είναι μία κρίση που έχει επίκεντρο την καρδιά του ανεπτυγμένου κόσμου (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία κλπ), με πρωτοφανή διάρκεια και αντοχή απέναντι στις «ενέσεις ρευστότητας», ενώ αφορά τομείς και κλάδους «σύμβολα» της καπιταλιστικής οικονομίας. Δεν πρόκειται απλά για κρίση του νεοφιλελευθερισμού ούτε ενός δήθεν ακραίου «καπιταλισμού – καζίνο», όπως πολλοί διατείνονται, αλλά για μία κρίση που προκύπτει από τις δομικές αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος της εκμετάλλευσης και της ληστρικής κερδοφορίας.
Για την υπέρβαση της κρίσης και τη σταθεροποίηση της κερδοφορίας του, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του ετοιμάζουν μία νέα επίθεση ενάντια στα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα συστρατεύεται για να βγει η κυρίαρχη οικονομική ελιτ όσο πιο αλώβητη γίνεται από την κρίση, ρίχνοντας τα βάρη της στους εργαζόμενους, καλώντας τους στο όνομα της «εθνικής οικονομίας» να πληρώσουν τα σπασμένα. Μετά τα 700 δις που απλόχερα δώθηκαν στις τράπεζες με το σχέδιο Πόλσον στις ΗΠΑ, η ΕΕ χαρίζει 300 δις στα επιχειρηματικά συμφέροντα και από κοντά η ελληνική κυβέρνηση παραχωρεί 28 δις (μην ξεχνάμε ότι το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο έγινε στο όνομα της ενίσχυσης των αποθεματικών των ταμείων με 200εκ, ενώ το περίφημο «ταμείο κατά της φτώχειας» έχει μείνει ...φτωχό με μόνο 100εκ). Σε μία εποχή τεράστιας λιτότητας όπου κατά τ’ άλλα δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς, συντάξεις, παιδεία και υγεία. Στο όνομα της «θωράκισης» της οικονομίας οι κυβερνήσεις και η ΕΕ διαψεύδουν όσους ευαγγελίζονται ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» ή ένα πιο «φιλολαϊκό μοντέλο διαχείρισης», εξαπολύοντας μία νέα επιδρομή: με ένταση της εκμετάλλευσης και νέα λιτότητα, με κόψιμο των κοινωνικών κονδυλίων, με ακόμα πιο αντιδημοκρατικά μέτρα, με όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων που προκύπτουν από τους ανταγωνισμούς μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας κλπ. Στο ίδιο πλαίσιο η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη σύμπλευση του ΠΑΣΟΚ που ταυτίζεται με την ουσία της πολιτικής της, οξύνει τις αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις».
Σε αυτές τις συνθήκες η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να επαναδιατυπώσει το πνεύμα του ηρωικού πολυτεχνείου, το πνεύμα των διεκδικήσεών του για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.
ΨΩΜΙ: Η νέα φοροεπιδρομή (που πλήττει ιδιαίτερα τους νέους εργαζομένους), ο μαζικός αποχαρακτηρισμός στα βαρέα και ανθυγεινά που έρχεται να επεκτείνει την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, το νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων (Ολυμπιακή, ΟΣΕ, ΟΤΕ, λιμάνια, ΕΣΥ), η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, έρχονται να οξύνουν ακόμα περισσότερο το κοινωνικό ζήτημα στις μέρες μας, δηλαδή το ζήτημα της επιβίωσης για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Όλα αυτά ενώ έχουν προηγηθεί δεκαετίες αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, ενώ έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό η περίφημη «γενιά των 700 ευρώ» της ανασφάλιστης και ελαστικής εργασίας, της ανεργίας και εργασιακής περιπλάνησης. Έτσι βλέπουμε εργοστάσια και επιχειρήσεις να κλείνουν (τα πρώτα δείγματα της ύφεσης που ακολουθεί το οικονομικό κραχ) όπως για παράδειγμα τον όμιλο Λαναρά και την Altec Telecoms, κύμα απολύσεων να εξαπολύεται (βλέπε Vodafone το καλοκαίρι που μας πέρασε), «κεκτημένα» εργασιακά δικαιώματα να αμφισβητούνται, μισθούς και συντάξεις να συμπιέζονται ακόμα περισσότερο.
ΠΑΙΔΕΙΑ: Το μέτωπο της εκπαίδευσης είναι για άλλη μία φορά στο επίκεντρο. Η πολιτική της κυβέρνησης και οι κατευθύνσεις της ΕΕ διαμορφώνουν το αντιδραστικό πλαίσιο της περαιτέρω υπαγωγής της εκπαίδευσης στις ανάγκες τις αγοράς, το φτηνό και «ευέλικτο» εργατικό δυναμικό που αυτή απαιτεί. Χέρι - χέρι με την εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο έρχεται η αναγνώριση των ΚΕΣ και η εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων με αυτά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, πετώντας παράλληλα δεκάδες χιλιάδες μαθητές έξω από τα δημόσια μέσω της βάσης του 10. Μέσα στο καλοκαίρι ψηφίστηκε ο νόμος που αναγνωρίζει την ακαδημαϊκή λειτουργία των κολεγίων, ως πρώτο βήμα για την μετέπειτα ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05 που τα ισοτιμεί επαγγελματικά με τα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Η επί της ουσίας παράκαμψη του άρθρου 16 και του συσχετισμού που διαμόρφωσε το εκπαιδευτικό κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του, αποτελεί,/span> casus belli για το σύνολο του κόσμου της εκπαίδευσης. Οδηγεί στην κατάργηση των εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων, στην απαξίωση των πτυχίων και της εργασιακής προοπτικής του συνόλου των αποφοίτων. Οδηγεί στην εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, στην πολυδιάσπαση της νεολαίας και στην ένταση του κατακερματισμού της εκπαίδευσης και της αποσύνδεσης των πτυχίων από τα επαγγελματικά δικαιώματα. Η αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων συντελεί στην όξυνση των ταξικών φραγμών, τη διάσπαση των γνωστικών αντικειμένων και των ενιαίων πτυχιών, ενώ αποτελεί μοχλό πίεσης για την υλοποίηση ολόκληρης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στο δημόσιο πανεπιστήμιο, μαζί και της αξιολόγησης. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση επιχειρεί την εφαρμογή του νόμου –πλαίσιο της πειθάρχησης και των ιδιωτικοοικονομικών-ανταποδοτικών κριτηρίων. Η λίστα συγγραμμάτων, που εμπεριέχει και την περικοπή βιβλίων οδηγεί στην εντατικοποίηση και την εξατομίκευση των σπουδών μέσα από την ασάφεια της ύλης και κινείται στην κατεύθυνση της περικοπής κοινωνικών δαπανών. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στο σύνολο της στοχεύει στη δημιουργία ενός νέου μοντέλου αποφοίτου – μελλοντικού εργαζόμενου ευέλικτου, αναλώσιμου, υπερεξειδικευμένου, πειθαρχημένου και χωρίς δικαιώματα, που θα βρίσκεται σε ένα διαρκές κυνήγι πιστοποιητικών και δεξιοτήτων.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Η αντιδραστική μεταρρύθμιση του κράτους και η ένταση της λεηλασίας της φύσης (εργοστάσια λιθάνθρακα, ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη, «άγιοι» αποχαρακτηρισμοί δασών) αποτελούν τα πρώτα δείγματα για το ποιος τελικά θα πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης και πώς θα επιχειρηθεί η θωράκιση της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος. Προϋπόθεση γι’αυτό αλλά και όλα τα παραπάνω (εκπαίδευση-εργασία) αποτελεί το παράλληλο χτύπημα οποιονδήποτε αντιστάσεων και του κινήματος, και η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες (βλ. δολοφονία Πακιστανού από τις δυνάμεις καταστολής, εκστρατεία λάσπης ενάντια στο φοιτητικό κίνημα από ΜΜΕ, κάμερες σε χώρους δουλειάς, άγρια καταστολή στις πορείες, κατάργηση ασύλου). Κι’αυτό γιατί τα μεγάλα κοινωνικά κινήματα που ξεσπούν δίνουν άλλο αέρα και φαίνεται πως οι κοινωνικές συγκρούσεις αποτελούν καθοριστικό παράγοντα έτσι ώστε τα συμφέροντα εργαζομένων και νεολαίας να βγαίνουν στο προσκήνιο και να πετυχαίνουν νίκες. Το μέτωπο της δημοκρατίας σχετίζεται και με την έξαρση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε Βαλκάνια και Καύκασο, που γίνονται σπίθες σε μπαρουταποθήκες εν ενεργεία, με τους παγκόσμιους πόλους δύναμης στην εποχή μας (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) να ανταγωνίζονται για τις σφαίρες επιρροής τους, τον έλεγχο των ενεργειακών δρόμων και την εμβάθυνση της εκμετάλλευσης σε όλο τον πλανήτη. Άλλωστε, η σημερινή κρίση τους δίνει το πρόσχημα τόσο για την ένταση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων όσο και για το εκ νέου άνοιγμα ενός αντιδημοκρατικού μετώπου. Από το στρατό που αστυνομεύει τον «εσωτερικό εχθρό» στη Νάπολη με τα νέα φασιστικά μέτρα Μπερλουσκόνι, μέχρι τις συγκρούσεις στη Λευκίμμη της Κέρκυρας, η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα διαπερνά τους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων.
Στις συνθήκες αυτές, γίνεται πιο επείγουσα και πιο αναγκαία η ανάπτυξη αποφασιστικών και νικηφόρων αγώνων για την ανατροπή της επίθεσης, για να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο και όχι η νεολαία και οι εργαζόμενοι. Αγώνων που θα καταφέρουν καίρια πλήγματα στην πολιτική του αστικού συνασπισμού εξουσίας, που θα αμφισβητούν την ουσία της κυρίαρχης πολιτικής και το ίδιο το σύστημα που γεννά τις κοινωνικές ανισότητες και την εκμετάλλευση. Με ένα εργατικό κίνημα που θα παλεύει για γενικές συνελεύσεις, στα σωματεία και στους χώρους δουλειάς, για ανυποχώρητους αγώνες στο δρόμο. Κόντρα στον γραφειοκρατικοποιημένο και υποταγμένο συνδικαλισμό (ΓΣΕΕ κ.α.) που επιχειρεί να εκτονώσει και να ενσωματώσει τις αναπτυσσόμενες τάσεις για αγώνες, που συνθηκολογεί με την εργοδοσία, ξεπουλάει εργασιακά δικαιώματα και μισθούς στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας». Για την ανατροπή του νέου εργασιακού μεσαίωνα, για τις σύγχρονες ανάγκες και δικαιώματα που δε χωράνε στους κανόνες της αγοράς. Με ένα μαχητικό κίνημα νεολαίας ,/span>που θα προτάσσει τα κοινά της συμφέροντα. Μίας νεολαίας που βρίσκεται στο στόχαστρο σε κάθε επίπεδο της ζωής της. Καλείται να εργαστεί με μισθούς πείνας, ανασφάλιστη, ελαστική, περιπλανώμενη από την ανεργία στην ημιαπασχόληση και την επανακατάρτιση. Να στρατευθεί στα 18, να κοπεί από τη βάση του 10, να σπουδάσει στα ιδιωτικά κολέγια ή στο δημόσιο αναδιαρθρωμένο πανεπιστήμιο, να απεμπολήσει κάθε ελεύθερο χρόνο. Μία νεολαία που όμως έχει αποδείξει ότι μπορεί να αγωνίζεται και να αποσπά υλικές νίκες στο σήμερα.
Για μία νέα αντεπίθεση του φοιτητικού κινήματος που θα διεκδικεί την ανατροπή των αντίεκπαιδευτικών μέτρων και όλης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Που θα συγκρούεται με την πολιτική της κυβέρνησης και τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, που θα διεκδικεί την απεμπλοκή από τις οδηγίες και τις συνθήκες της ΕΕ (Μπολόνια, ΚΕΧΑΕ κλπ). Που θα χρησιμοποιεί μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστημένη λογική των αντιπροσώπων και των επιτελείων. Με κατεύθυνση συγκρότησης πανεκπαιδευτικού μετώπου με τους αγωνιζόμενους κλάδους της εκπαίδευσης που να βασίζεται στις Γενικές τους Συνελεύσεις. Με πανεκπαιδευτικό-πανεργατικό μέτωπο, για νικηφόρα αναμέτρηση και ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής σε εκπαίδευση και εργασία.
Το φετινό Πολυτεχνείο και η μεγάλη διαδήλωση στις 17/11 πρέπει να είναι η απαρχή μίας νέας αντεπίθεσης και κλιμάκωσης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έρχεται από το παρελθόν αλλά από το μέλλον των κοινωνικών αγώνων. Γιατί όσο η πολιτική τους πλήττει τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας, όσο το ΨΩΜΙ γίνεται πια ... δυσεύρετο για την ολοένα και μεγαλύτερη πλειοψηφία, όσο η ΠΑΙΔΕΙΑ βρίσκεται στο στόχαστρο της πολιτικής τους και για όσο η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και τα δημοκρατικά δικαιώματα τίθενται υπό την επιτήρηση του κράτους και των τρομονόμων, το Πολυτεχνείο θα βρίσκει πάντα τη θέση του στους σύγχρονους κοινωνικούς αγώνες για τη ρήξη και την ανατροπή.
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 13/11 και ώρα 12:00 ΣΤΟ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ!
ΑΝεξάρτητη ΑΡιστερή ΣΥσπείρωση Πληροφορικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου