Αναδημοσιεύουμε κείμενο της ΑΚΑ – ΕΑΑΚ για το κλείσιμο της Αρχιτεκτονικής σχολής του Πολυτεχνείου
Η απόφαση του Φοιτητικού συλλόγου εδώ.
Μια βδομάδα πριν τις διακοπές του Πάσχα, η διοίκηση της σχολής ανακοίνωσε τη διακοπή της εκπαιδευτικής λειτουργίας απ’ τις 4 Μαΐου. Παρότι έχουμε συνηθίσει τέτοιες πρακτικές απ΄την πλευρά των διοικήσεων να στοχεύουν στον εκβιασμό του φοιτητικού σώματος και των διεκδικήσεών του, μέσω της λεγόμενης λογικής του ”lock out”, αυτή τη φορά συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Πιο συγκεκριμένα, η απόφαση αυτή ελήφθη με σκοπό τον πολιτικό εκβιασμό του Υπουργείου Παιδείας για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί το Υπουργείο αρνείται την ανανέωση του προεδρικού διατάγματος που δίνει τη δυνατότητα σε καθηγητές χωρίς διδακτορικό να διδάσκουν, πράγμα (που όπως και σε άλλες σχολές, κυρίως καλλιτεχνικού περιεχομένου) συμβαίνει και στη σχολή μας. Δεύτερον, για τη μη αντικατάσταση συνταξιοδοτούμενων καθηγητών από νέους, με αποτέλεσμα τη συνεχώς μειούμενη ποσότητα καθηγητών στη σχολή (η λογική δηλαδή του 1 προς 5 – φεύγουν 5 μπαίνει 1).
Η πολιτική που καθολικά ασκεί η κυβέρνηση στο δημόσιο τομέα γίνεται σαφής σε όλα επίπεδα. Θα μπορούσαμε να την κωδικοποιήσουμε ως, δραματική μείωση του δημοσίου και του δυναμικού του. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι καθηγητές της σχολής μας σήμερα, είναι προβλήματα που εδώ και ένα χρόνο βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι που απειλούνται με μειώσεις αποδοχών, ελαστικές μορφές εργασίας, ακόμα και απολύσεις. Το κράτος δημιουργώντας το μύθο του υπερδιογκωμένου δημόσιου τομέα (που συγκριτικά με χώρες-πρότυπα του ΠΑΣΟΚ είναι αισθητά μικρότερος) κατασκεύασε το απαραίτητο προέδαφος για τη σκληρότερη επίθεση που έχει γίνει ποτέ σ΄αυτόν. Οι συγχωνεύσεις σχολείων και σχολών (με την εφαρμογή του Καλλικράτη), είναι η χαρακτηριστικότερη όψη αυτής της στρατηγικής που πετάει στο δρόμο εργαζόμενους και υποβαθμίζει ακόμα περισσότερο τις παροχές για τους μαθητές και τους φοιτητές.
Η απόφαση της συνέλευσης των καθηγητών για αναστολή της λειτουργίας της σχολής δείχνει πως η επίτευξη στόχων προϋποθέτει την υιοθέτηση τέτοιων μορφών πάλης, που κατορθώνουν να παράγουν πραγματικές, υλικές πιέσεις. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι οι διεκδικήσεις αυτές να περιορίζονται σε ένα μερικό αίτημα με την εξάντληση όλων των κινηματικών δυνάμεων σε αυτό. Παρότι η δυνατότητα μιας σχολής να λειτουργεί έχοντας έναν επαρκή αριθμό διδασκόντων, έχει σαφέστατα μια αυτοτέλεια, πρέπει ταυτόχρονα να μην χάνουμε το δάσος… Ο επερχόμενος νόμος Διαμαντοπούλου, στοχεύει σε ένα επί της ουσίας διαλυμένο δημόσιο πανεπιστήμιο ακόμα και με την ικανοποίηση των συγκεκριμένων αιτημάτων. Η διάλυση των πτυχίων και των συλλογικών μορφών διεκδίκησης, η χρηματοδότηση με βάση την πειθαρχία και την ανταποδοτικότητα των σχολών, η καθημερινότητα της ακόμα μεγαλύτερης εντατικοποίησης και του ανταγωνισμού, η κατάργηση χαμηλών βαθμίδων των διδασκόντων (βλ λέκτορες) είναι στην ημερήσια διάταξη… Αυτό σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζει τη σημασία του συγκεκριμένου αγώνα.
Προκειμένου όμως τα αιτήματα αυτά να μπορούν εγκολπώνουν και ευρύτερες διεκδικήσεις του εκπαιδευτικού κινήματος, πρέπει να οριοθετούνται από όψεις συντεχνιασμού. Έχουν περάσει 4 χρόνια από τότε που το τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών, η ΠΟΣΔΕΠ, συμμετείχε ενεργά στον αγώνα απέναντι στο άρθρο 16 και το νόμο-πλαίσιο Γιαννάκου. Οι αλλαγές που συνέβησαν στο εσωτερικό αυτού του οργάνου οδήγησαν σε μια σιωπηρή (ή και βοερή) αποδοχή από μέρους της ΠΟΣΔΕΠ όλων των κινήσεων του ΠΑΣΟΚ στην εκπαίδευση, απομονώνοντας επι της ουσίας τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος. Είναι λοιπόν, εξαιρετικά σημαντικό να διερευνηθούν οι δυνατότητες ανατροπής αυτής της κατάστασης. Έτσι είναι πραγματικά ελπιδοφόρο να γίνονται τέτοιες κινήσεις κι απ΄τη μεριά των καθηγητών. Το στοιχείο όμως που κατά τη γνώμη μας θα δώσει ώθηση και προοπτικές νίκης σε ένα τέτοιο αγώνα είναι η προβολή ενός πολιτικού στίγματος που θα εναντιώνεται στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο της εκπαίδευσης που σήμερα συμπυκνώνεται στο νόμο της Διαμαντοπούλου. Η σχολή μας, έχει παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτόν τον αγώνα που ακόμα συνεχίζεται. Έτσι, πιστεύουμε πως ακριβώς σε μια τέτοια λογική κινείται και αυτή η απόφαση, γι΄αυτό και καλούμε τους φοιτητές να δηλώσουν την ενεργή συμπόρευση τους σ΄αυτές τις διεκδικήσεις, που σε τελική ανάλυση είναι και δικές μας διεκδικήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου