Υποκρισία το Νόμπελ Ειρήνης στην ΕΕ της φτώχειας, της ανεργίας, του ρατσισμού και του πολέμου

Η απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι παρά ένα φτηνό προπαγανδιστικό κόλπο για να αλλάξει την εικόνα της και να εμφανιστεί ως «σωτήρας των λαών»! Τη στιγμή που έχει εξαπολύσει έναν πραγματικό κοινωνικό πόλεμο στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης, με την επιβολή των μνημονίων, την ανεργία να χτυπάει κόκκινο και τους μισθούς-πείνας των 400€ δείχνει κυρίως το πρόβλημα που έχει η ΕΕ καθώς καταγράφεται στις συνειδήσεις ως ο μηχανισμός που μετατρέπει την Ευρώπη σε ένα οικονομικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Όλοι οι κοινωνικοί αγώνες στην Ευρώπη συγκρούονται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό με τις επιλογές της ΕΕ και την πολιτική της εξαθλίωσης που η ίδια επιβάλει. Ανησυχούν τόσο πολύ για τις αντιδράσεις και τις αντι-ΕΕ διαθέσεις που δημιουργούνται στον κόσμο και θέλουν να την εμφανίσουν ως μια «ανώτερη ιδέα» , όπως σε δηλώσεις της η Μέρκελ είπε: «Το ευρώ είναι κάτι παραπάνω από ένα νόμισμα, γιατί είναι η ιδέα για την Ευρώπη ως μια κοινότητα ειρήνης και αξιών...»

Η ΕΕ διαμορφώνει μια Ευρώπη που στο όνομα του κέρδους και του ευρώ τσακίζει το επίπεδο ζωής, τις δημοκρατικές ελευθερίες και κάθε έννοια ανεξαρτησίας. Στο βασίλειο της ΕΕ φυτρώνουν σαν άμεσο αποτέλεσμα ο ρατσισμός και ο φασισμός που συχνά η ίδια ενθαρρύνει για να διχάζει και να ελέγχει τους εργαζόμενους ώστε να μπορέσει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Δεν θέλει να υπάρχουν αντιδράσεις από τον καταπιεζόμενο λαό και διεκδικήσεις, γι’αυτό και χρησιμοποιεί το μακρύ χέρι του συστήματος, το φασισμό, για την καταστολή των αγώνων και την πλήρη εφαρμογή των αντιλαικών πολιτικών που η ίδια προωθεί. Οι κυρίαρχες χώρες-μέλη της ΕΕ είναι βασικός εταίρος στη συμμαχία του τρόμου που μαζί με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ εξαπέλυσαν τους πολέμους του 21ου αιώνα σε Λιβύη, Αφγανιστάν, Ιράκ, ενώ ετοιμάζονται για ανάλογη δράση σε Συρία και Ιράν.

Βέβαια το ίδιο βραβείο έχουν πάρει μια σειρά ένοχοι για την εξαθλίωση, τους πολέμους και την καταπίεση των λαών, από Κίσινγκερ και τον Γκορμπατσόφ μέχρι το Γιτζάκ Ράμπιν, οπότε δεν μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τη συνέπεια σε ένα θεσμό που έχει αναλάβει τον εξωραϊσμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και των ιμπεριαλιστικών πολέμων.