Εμπρός για τους ανατρεπτικούς Δεκέμβρηδες της γενιάς μας!

Έχουν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια από την 6η Δεκέμβρη του 2008 όταν ο 16χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από τις σφαίρες του Ειδικού Φρουρού Κορκονέα, πυροδοτώντας με αυτό τρόπο την νεολαιίστικη εξέγερση που βοούσε απ’το κέντρο της Αθήνας μέχρι την τελευταία γωνιά της χώρας. Ένας έμμισθος υπερασπιστής του «νόμου και της τάξης» πυροβολεί εν ψυχρώ έναν νεαρό επειδή τον περιφρόνησε, περιφρόνησε την εξουσία που κουβαλάει στο πηλήκιο και το όπλο του.

Τον Δεκέμβρη του 08’ δεν είχαμε να κάνουμε με ένα ακόμη εργατικό «ατύχημα», απ’ αυτά που συντελούνται κατά συρροή στους χώρους δουλειάς επειδή τα αφεντικά δεν πληρώνουν για μέτρα προστασίας. Δεν είχαμε να κάνουμε με μια ακόμη τραγική έκβαση βασανισμού μετανάστη σε κάποιο κελί της ασφάλειας, που η δολοφονία αποδίδεται πάντα σε «αυτοτραυματισμό» του θύματος (βλέπε δολοφονία μετανάστη στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη μερικές μέρες πριν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου). Καμία από τις αναφορές των ΜΜΕ για «διαταραγμένη προσωπικότητα» του μπάτσου-εκτελεστή, για «αντικοινωνική συμπεριφορά» ενός «αλητόπαιδου» των Εξαρχείων δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την οργή και το μίσος του κόσμου. Γιατί το συγκεκριμένο “έργο” το είχες ξαναδεί.

Ο Δεκέμβρης του 08’ αποτέλεσε λοιπόν με τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου, ένα μεγάλο πλήγμα και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί λύγισαν μπροστά στην συσσωρευμένη οργή και τα απανωτά χτυπήματα της εξεγερμένης νεολαίας. Ήταν το πρώτο «ξέσπασμα» του λαού και κυρίαρχα της νεολαίας στους καιρούς της κρίσης. Ένα αυθόρμητο, μαζικό και ορμητικό ξέσπασμα, το οποίο κλόνισε και τσαλάκωσε την εικόνα της τότε κυβέρνησης Καραμανλή. Κυρίως, όμως, έδειξε ότι, αυτό που εύκολα και βολικά χαρακτηρίζεται «σιωπηρή νεανική πλειοψηφία», δεν μένει σιωπηρό και αμέτοχο για πάντα. Φωνάζει για τους χιλιάδες χαμηλόμισθους, την οχύρωση της αστικής τάξης πίσω από τη Χρυσή Αυγή, την όξυνση της καταστολής και την κατάλυση των δημοκρατικών δικαιωμάτων ως το βασανισμό συμπολιτών μας και την υποχρέωση εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών να πληρώνουν στέγη για να μπορέσουν να σπουδάσουν.

Με τη Νομική, την ΑΣΟΕΕ και το ΕΜΠ κατειλημμένα κέντρα αγώνα, με πάνω από 500 κατειλημμένα σχολεία σε όλη τη χώρα και μαθητές-φοιτητές να αρνούνται να μπουν στις αίθουσες αλλά να κατεβαίνουν σε πορείες, με καταλήψεις κτηρίων, δημοσίων χώρων ακόμη και των γραφείων της ΓΣΕΕ, τα επεισόδια πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η Ελλάδα γίνεται πρώτη είδηση σε όλο τον κόσμο. Μεγάλα κομμάτια της νεολαίας αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία, εργαζόμενοι, άνεργοι σε μια πρωτοφανή εκδήλωση οργής είχαν κυριολεκτικά καταλάβει το κέντρο της πρωτεύουσας και χτυπούσαν ότι θύμιζε αυτό το εγκληματικό σύστημα εκμετάλλευσης: τράπεζες, υπουργεία, μεγάλα καταστήματα. Πορείες εκατοντάδων χιλιάδων φώναζαν για την αδικία, για το ζοφερό αύριο που τους περίμενε τόσο στην Αθήνα, όσο και σε κάθε επαρχιακή πόλη. Το σύστημα αδυνατούσε να κατευνάσει τις τότε αντιδράσεις με συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και δακρυγόνα και επιστράτευσε όλα του τα κομμάτια για να συκοφαντήσει την δίκαιη αυτή οργή και αντίδραση. Η αυταρχική θωράκιση του κράτους, όπως τη ζούμε σήμερα στην πιο άγρια μορφή της, μπορούμε να πούμε ότι ξεκίνησε από το Δεκέμβρη. Με μαζικές πορείες και διαδηλώσεις να βαφτίζονται διασάλευση της τάξης, με την έξαρση της άγριας καταστολής και της μηδενικής ανοχής, με την επέκταση της παρακολούθησης με κρυφές κάμερες, με τη δημιουργία του κουκουλονόμου. Με εκκλήσεις προς τον Καραμανλή να κηρύξει στρατιωτικό νόμο και να κατεβάσει τα τανκς στους δρόμους. Η πλειοψηφία των ΜΜΕ, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοκαταστηματάρχες όσο και η πλειοψηφία των κομμάτων (μέχρι και το ΚΚΕ, που την ίδια περίοδο χαρακτήριζε δίκαιο τον αγώνα των εργατών των γκέτο στα προάστια του Παρισιού, αλλά αντιθέτως συκοφαντούσε τον αγώνα της νεολαίας στην χώρα μας) του κοινοβουλίου μιλούσαν για τον «εθνικό κίνδυνο» των κουκουλοφόρων. Η τεράστια αυτή προπαγάνδα όσο και η απουσία οράματος αυτής της νεολαιίστικης εξέγερσης οδήγησε στην ηττοπάθεια και την ενσωμάτωση.

Τέσσερα χρόνια μετά, οι εξαγγελίες της τότε κυβέρνησης ότι η χώρα αποτελεί ένα ασφαλές Ευρωπαϊκό λιμάνι που θα παραμείνει ανέγγιχτο από την κρίση (η οποία μόλις είχε αρχίσει να ξεσπάει) φαίνονται αστείες αν όχι τραγικές. Η ανεργία στους νέους 15-24 ετών που το 2008 ήταν από τις υψηλότερες στην Ευρώπη με ποσοστό 15,2%, σήμερα έχει ξεπεράσει το 50%. Γιατί η γενιά της επισφαλούς και κακοπληρωμένης εργασίας, η γενιά της εργασιακής περιπλάνησης των 600 και 700 ευρώ μετατράπηκε σε γενιά της απελπισίας, της παντελούς έλλειψης διεξόδου και της διαρκούς και ατελείωτης ανεργίας με σύντομες διακοπές κακοπληρωμένης εργασίας των 400 και 500 ευρώ. Ο κόσμος της εργασίας αλλά και η νεολαία συνεχίζουν να δέχονται την βία του συστήματος που τρομοκρατεί και δολοφονεί.

Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτελεί φάρο των σύγχρονων λαϊκών αγώνων, απ’τον οποίο καλούμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα και να δώσουμε πνοή στους αγώνες του αύριο. Η δυναμική και η αυταπάρνηση της νεολαίας μας δείχνουν ότι έχουμε την δύναμη να διεκδικήσουμε πίσω τις ζωές μας που το σύστημα πετάει στα σκουπίδια. Ο Δεκέμβρης θα είναι πάντα μια μέρα που θα φοβούνται, το ξέσπασμα από το καζάνι της κοινωνίας που κοχλάζει. Παράλληλα όμως πρέπει να δούμε τι έλειπε από εκείνες τις μέρες. Ήταν η αδυναμία του μεγάλου μέρους του κόσμου της εργασίας, των λαϊκών στρωμάτων να βρούνε τον ίδιο τους τον εαυτό μέσα σε αυτή την κατάσταση, δίπλα στην νεολαία. Η συμμετοχή αυτή θα αποτελούσε καταλύτη για την συνεχεία, η μαζικότητα, η παλλαϊκή απεύθυνση και οι εργατικές κινητοποιήσεις θα μπορούσαν να δέσουν σε μια πραγματική εργατική εξέγερση μαζί με τις καταλήψεις πανεπιστημίων, κρατικών φορέων, της λυρικής, όλων αυτών των χώρων κοινωνικής αντίστασης που δεν θα έμενε στην οργή αλλά θα αποτελούσε μια γνήσια έκφραση διεκδίκησης της εξουσίας εκ μέρους των εργαζομένων για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.

Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τον Δεκέμβρη του 2008 πάμε πίσω στο Δεκέμβρη του 1944. Όταν ο λαός ξεσηκώνεται και μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία από τους εκμεταλλευτές του ο καπιταλισμός δείχνει πάντα τον απάνθρωπο χαρακτήρα του. Μετά από τα μαρτυρικά χρόνια της κατοχής και την ηρωική αντίσταση του ελληνικού λαού, η κυριαρχία την ανώτερης τάξης απειλούνταν καθώς οι κομμουνιστές είχαν τεράστιο λαϊκό έρεισμα. Όταν οι αστοί με την βοήθεια του αγγλικού στρατού προσπάθησαν να τους απομονώσουν, ξεσηκώθηκαν. Το ογκώδες συλλαλητήριο του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στις 3 Δεκέμβρη χτυπήθηκε (28 νεκροί και 100 τραυματίες). Ύστερα με τα όπλα αναγκάζουν τμήμα του ΕΛΑΣ να αφοπλιστεί. Η απάντηση ήταν επιβεβλημένη. Ήταν ουσιαστικά η αρχή της δεύτερης ένοπλης σύγκρουσης του λαού με τους ντόπιους και ξένους καταπιεστές του. Από την μία ο λαός με όλμους και πολυβόλα και από την άλλη τα τανκς και τα αεροπλάνα να χτυπάνε τις φτωχογειτονιές.

Οι νέοι Δεκέμβρηδες είναι αναπόφευκτοι. Γιατί είμαστε η γενιά που δεν έχει τίποτα να χάσει. Είμαστε η καταδικασμένη γενιά δίχως δουλειά, σπίτι, εργασία και μέλλον. Γι’αυτό παραμένουμε η πιο επικίνδυνη γενιά για το σύστημά τους.

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ, ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ!