Ένα εξάμηνο αρχίζει και όλοι μας ερχόμαστε στη σχολή τις πρώτες μέρες με διάθεση να κάνουμε ένα καλύτερο ξεκίνημα, να βρούμε μαθήματα που μας ενδιαφέρουν κλπ. Ωστόσο κατά βάθος γνωρίζουμε πως δύσκολα θα καταφέρουμε να ακολουθήσουμε τους ρυθμούς που θέλουμε. Στο αμέσως προηγούμενο εξάμηνο όλοι μας νιώσαμε περισσότερο από ποτέ τι σημαίνει εντατικοποίηση σπουδών , έχοντας κάθε εβδομάδα αμέτρητες εργασίες και προόδους, σε όλα σχεδόν τα μαθήματα . Είναι φανερό πως στο τμήμα μας την εικόνα με της ζωντανής σχολής από παρέες, συζητήσεις, πηγαδάκια και φοιτητές ήρεμους ,με διάθεση να κουβεντιάσουν πολιτικά, κοινωνικά και οποιαδήποτε άλλα ζητήματα, αρχίζει να την αντικαθιστά ένα κυλικείο γεμάτο ανοιχτά φυλλάδια και φοιτητές να λύνουν ασκήσεις, τα (μη-επαρκή για τον αριθμό των φοιτητών) εργαστήρια των Sun γεμάτα κάθε μέρα μέχρι αργά το απόγευμα από φοιτητές κολλημένους σε μια οθόνη να γράφουν κώδικα για τις ατελείωτες εργασίες (Αντικειμενοστραφής, Λειτουργικά, Ανάπτυξη κλπ). Στόχος και ευχή των καθηγητών μας είναι αυτή η πραγματικότητα να εδραιωθεί στο τμήμα και μάλιστα με ακόμα επαχθέστερους όρους για εμάς , με προτάσεις που κάνουν για περιορισμό στις δηλώσεις μαθημάτων (κάθε μάθημα που δεν καταφέρνουμε να περάσουμε να μας κοστίζει για 2 στη δήλωση), για το να είμαστε υποχρεωμένοι να κατοχυρώνουμε κάποια κατεύθυνση κλπ. Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση πρέπει να πάρουμε θέση και να κινηθούμε μαζικά και συλλογικά για την αντιμετώπισή της.
Ο φόρτος στο τμήμα μας το εξάμηνο που μας πέρασε ήταν μεγαλύτερος από ποτέ. Υπάρχουν προγραμματιστικά μαθήματα τα οποία απαιτούν στην ουσία να ασχολείσαι μόνο με αυτά, ενώ οι καθηγητές γελώντας χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως «Διαλέξτε με προσοχή την ομάδα σας γιατί με αυτή θα περνάτε το μεγαλύτερο μέρος τη μέρας σας για αυτό το εξάμηνο». Άλλοι φροντίζουν από την αρχή του εξαμήνου να διώξουν το μεγαλύτερο μέρος όσων δηλώνουν το μάθημα τους με κάποια εργασία στην οποία πρέπει να πιάσεις τη βάση για να μπορέσεις να συνεχίσεις. Δε μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι υπάρχουν καθηγητές που έχουν φτάσει το σημείο να αρνούνται να δώσουν παράταση για τις εργασίες ακόμα και σε φοιτητές που ήταν αποδεδειγμένα ασθενείς! Άλλο ένα φαινόμενο που παρατηρείται αυξημένα είναι οι υποχρεωτικές πρόοδοι, οι οποίες ουσιαστικά μετατρέπουν τη σχολή σε εξεταστικό κέντρο καθ' όλη τη διάρκεια του εξαμήνου. Ήδη έχουν ανακοινωθεί πρόοδοι σε μαθήματα κορμού(Διακριτά, Αριθμητική Ανάλυση, Αλγόριθμοι και Πολυπλοκότητα), οι οποίες θα θέσουν στη μέση του εξαμήνου σε πολλούς φοιτητές το δίλλημα παρακολούθηση-διάβασμα καθώς όταν έχει κάποιος 20 ώρες την εβδομάδα μάθημα στη σχολή, δε προλαβαίνει να συνδυάσει και τα δύο. Το πιο εξοργιστικό, είναι ότι όταν αναφερθήκαμε για αυτό το θέμα στο κ.Πασχάλη(“υπεύθυνο” προπτυχιακών σπουδών) προσποιήθηκε ότι δε γνωρίζει ότι υπάρχουν υποχρεωτικές πρόοδοι σε μαθήματα!! Δε μπορούμε επίσης να μην αναφέρουμε ότι ενώ εργασίες έχουμε από τη πρώτη εβδομάδα του εξαμήνου , βιβλία παίρνουμε σχεδόν στο τέλος του!
Είναι φανερό πως ένας φοιτητής που είναι υποχρεωμένος να καταβάλει προσπάθεια για όλα τα μαθήματα σε ολόκληρο το εξάμηνο, σε κάποια από αυτά είναι σχεδόν αδύνατο να τα καταφέρει. Μ' αυτόν τον τρόπο ο ρόλος του πανεπιστημίου περιορίζεται σε ένα συνεχές τρέξιμο μεταξύ παρακολούθησης, διαβάσματος και εργασιών. Στην πραγματικότητα όμως, ως φοιτητές , δεν έχουμε ανάγκη μόνο το διάβασμα και το πτυχίο(όπως θεωρούν οι καθηγητές μας), άλλα και την κοινωνικοποίηση, την ενασχόληση με δημιουργικές δραστηριότητες και ενδιαφέροντά μας (τέχνες, ξένες γλώσσες, αθλητισμός κ.α.), την πολιτικοποίηση και τη συλλογική διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Ο αυξημένος φόρτος έχει ως αποτέλεσμα να δυσχεραίνονται η συμβάδιση των σπουδών με τις παραπάνω ενασχολήσεις σε βαθμό που δρουν ως και αντιπαραθετικά. Ακόμα, αν σκεφτεί κανείς ότι αρκετοί φοιτητές εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους, καταδεικνύεται ακόμα περισσότερο το μέγεθος τους προβλήματος. Το αποτέλεσμα αυτής της εντατικοποίησης είναι η δημιουργία ενός αποφοίτου- αυριανού εργαζομένου ακριβώς όπως θέλει το κεφάλαιο και οι επιχειρήσεις: Εντατικοποιημένου και παθητικοποιημένου, με μεγάλο φόρτο εργασίας και ελαστικό ωράριο, πλήρως πειθαρχημένου και μακριά από κάθε συλλογική διαδικασία και διεκδίκηση, εγκλωβισμένου στον ατομικό δρόμο (σήμερα για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του καθηγητή, αύριο σε αυτές του εργοδότη). Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι όταν τέθηκε από φοιτητές το θέμα για τις πιεστικές προθεσμίες παράδοσης εργασιών , ακούστηκε η απάντηση “Όταν θα πάτε να δουλέψετε, οι προθεσμίες θα είναι πολύ πιο πιεστικές”! Προβάλλεται λοιπόν περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ανάγκη να διεκδικήσουμε συλλογικά ως φοιτητές επίπεδο και ανθρώπινο ρυθμό σπουδών που θεωρούμε ότι μας αξίζει και στα οποία μπορούμε να ανταποκριθούμε.
Η στάση των υπολοίπων παρατάξεων σχετικά με το θέμα χαρακτηρίζεται είτε από αδιαφορία είτε από προσπάθεια δημιουργίας “καλών σχέσεων” με τους καθηγητές. Η ΔΑΠ επιμένει ότι για τα υψηλά ποσοστά αποτυχίας και το μεγάλο μέσο χρόνο αποφοίτησης ευθύνονται οι κινητοποιήσεις των φοιτητών για τη προάσπιση των δικαιωμάτων τους! Φυσικά δεν έχει να πει κάτι για το περασμένο εξάμηνο που οι διδακτικές ώρες που χάθηκαν ήταν ελάχιστες, ωστόσο οι ρυθμοί ήταν πιο πιεστικοί από ποτέ. Με αυτή την στάση προσβάλλει στην ουσία όλους τους φοιτητές που καταβάλλουν τόσο κόπο να ανταπεξέλθουν στους ρυθμούς αυτούς και δε τα καταφέρνουν. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι αποτελεί τον εκφραστή στο Πανεπιστήμιο του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο που έχει ψηφιστεί εδώ και τρία σχεδόν χρόνια, αλλά μέσω των κινητοποιήσεων των φοιτητών παραμένει στο μεγαλύτερο μέρος του ανενεργός. Επίσης , είναι αξιοσημείωτη η στάση της στο θέμα των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, όπου στηρίζει τη πρόταση για επιπλέον μαθήματα και ξεχωριστή πιστοποίηση για τη παιδαγωγική επάρκεια, τη στιγμή που η ΔΑΠ ήταν αυτή που πίεσε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά για τη συντεχνιακή τροποποίηση του σχετικού ζητήματος. Από την άλλη, η ΦΑΚ, η οποία είναι στη πράξη ανύπαρκτη στη καθημερινότητα της σχολής, διαλέγει το δρόμο της συνδιαλλαγής και διαχείρισης με τους καθηγητές, μια τακτική που προωθεί τα παραγοντομαζέματα και η οποία έχει αποδειχθεί πρακτικά ότι δε φέρνει αποτελέσματα(παράδειγμα το θέμα της εξεταστικής, που παλιότερα με μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας, παρά τις χαμένες ώρες λόγω κινητοποιήσεων που ευαγγελίζονταν οι καθηγητές πετυχαίναμε 4 εβδομάδες εξεταστική και φέτος που συγκροτήθηκε επιτροπή έχουμε 3!). Η ΠΚΣ περιορίζεται σε άναρθρες κραυγές, εκφράζοντας προτάσεις ευχάριστες στο άκουσμα τους, αλλα χωρίς να κάνει καμία ουσιαστική προσπάθεια για την υλοποίηση τους , ενώ οι υπόλοιπες παρατάξεις λάμπουν δια της απουσίας τους.
Ο δρόμος που προτείνουμε εμείς για την αντιμετώπιση των παραπάνω είναι αυτός των μαζικών και δημοκρατικών διαδικασιών του Συλλόγου, των μαχητικών μορφών δράσης των ίδιων των φοιτητών και των παραστάσεων διαμαρτυρίας. Και είναι ο μόνος δρόμος που έχει αποδειχθεί νικηφόρος, με υλικά αποτελέσματα, κόντρα σε λογικές συνδιαλλαγής και αντιπροσώπευσης εν είδει «αυτόκλητου σωτήρα» . Κάθε προσπάθεια παράκαμψης του συλλόγου με «επιτροπές» και επιστολές σε καθηγητές από διάφορους «παράγοντες», ερήμην των φοιτητών, τη θεωρούμε αυθαίρετη και καταδικαστέα, πλήττει την ίδια τη δυνατότητα πίεσης από τη μεριά των φοιτητών. Αντίθετα, είναι ανάγκη να αντιμετωπίσουμε άμεσα αυτά τα ζητήματα με άλλους όρους, στη κατεύθυνση και των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων πάνω στο ζήτημα της εντατικοποίησης. Είναι καθήκον μας να δώσουμε αγώνα για να αποκτήσουμε τους ρυθμούς σπουδών που μας αξίζουν, τη καθημερινότητα που θέλουμε, να πάρουμε πίσω το σημαντικότερο πράγμα που μας στερούν από τη πρώτη μέρα στο σχολείο μέχρι τη τελευταία μέρα στη δουλειά, τον ελεύθερο χρόνο μας!
Συγκεκριμένα καλούμαστε να απαιτήσουμε:
-Καμία υποχρεωτική πρόοδος σε μάθημα. Οι πρόοδοι να προσμετρούνται μόνο σε περίπτωση που βελτιώνουν το βαθμό του φοιτητή.
- Παράσταση Διαμαρτυρίας στο γραφείο του εκάστοτε καθηγητή με σκοπό αναβαθμολόγηση ή επανεξέταση σε όσα μαθήματα το ποσοστό επιτυχίας είναι κάτω του 30%.
Είναι φανερό πως ένας φοιτητής που είναι υποχρεωμένος να καταβάλει προσπάθεια για όλα τα μαθήματα σε ολόκληρο το εξάμηνο, σε κάποια από αυτά είναι σχεδόν αδύνατο να τα καταφέρει. Μ' αυτόν τον τρόπο ο ρόλος του πανεπιστημίου περιορίζεται σε ένα συνεχές τρέξιμο μεταξύ παρακολούθησης, διαβάσματος και εργασιών. Στην πραγματικότητα όμως, ως φοιτητές , δεν έχουμε ανάγκη μόνο το διάβασμα και το πτυχίο(όπως θεωρούν οι καθηγητές μας), άλλα και την κοινωνικοποίηση, την ενασχόληση με δημιουργικές δραστηριότητες και ενδιαφέροντά μας (τέχνες, ξένες γλώσσες, αθλητισμός κ.α.), την πολιτικοποίηση και τη συλλογική διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Ο αυξημένος φόρτος έχει ως αποτέλεσμα να δυσχεραίνονται η συμβάδιση των σπουδών με τις παραπάνω ενασχολήσεις σε βαθμό που δρουν ως και αντιπαραθετικά. Ακόμα, αν σκεφτεί κανείς ότι αρκετοί φοιτητές εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους, καταδεικνύεται ακόμα περισσότερο το μέγεθος τους προβλήματος. Το αποτέλεσμα αυτής της εντατικοποίησης είναι η δημιουργία ενός αποφοίτου- αυριανού εργαζομένου ακριβώς όπως θέλει το κεφάλαιο και οι επιχειρήσεις: Εντατικοποιημένου και παθητικοποιημένου, με μεγάλο φόρτο εργασίας και ελαστικό ωράριο, πλήρως πειθαρχημένου και μακριά από κάθε συλλογική διαδικασία και διεκδίκηση, εγκλωβισμένου στον ατομικό δρόμο (σήμερα για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του καθηγητή, αύριο σε αυτές του εργοδότη). Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι όταν τέθηκε από φοιτητές το θέμα για τις πιεστικές προθεσμίες παράδοσης εργασιών , ακούστηκε η απάντηση “Όταν θα πάτε να δουλέψετε, οι προθεσμίες θα είναι πολύ πιο πιεστικές”! Προβάλλεται λοιπόν περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ανάγκη να διεκδικήσουμε συλλογικά ως φοιτητές επίπεδο και ανθρώπινο ρυθμό σπουδών που θεωρούμε ότι μας αξίζει και στα οποία μπορούμε να ανταποκριθούμε.
Η στάση των υπολοίπων παρατάξεων σχετικά με το θέμα χαρακτηρίζεται είτε από αδιαφορία είτε από προσπάθεια δημιουργίας “καλών σχέσεων” με τους καθηγητές. Η ΔΑΠ επιμένει ότι για τα υψηλά ποσοστά αποτυχίας και το μεγάλο μέσο χρόνο αποφοίτησης ευθύνονται οι κινητοποιήσεις των φοιτητών για τη προάσπιση των δικαιωμάτων τους! Φυσικά δεν έχει να πει κάτι για το περασμένο εξάμηνο που οι διδακτικές ώρες που χάθηκαν ήταν ελάχιστες, ωστόσο οι ρυθμοί ήταν πιο πιεστικοί από ποτέ. Με αυτή την στάση προσβάλλει στην ουσία όλους τους φοιτητές που καταβάλλουν τόσο κόπο να ανταπεξέλθουν στους ρυθμούς αυτούς και δε τα καταφέρνουν. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι αποτελεί τον εκφραστή στο Πανεπιστήμιο του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο που έχει ψηφιστεί εδώ και τρία σχεδόν χρόνια, αλλά μέσω των κινητοποιήσεων των φοιτητών παραμένει στο μεγαλύτερο μέρος του ανενεργός. Επίσης , είναι αξιοσημείωτη η στάση της στο θέμα των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, όπου στηρίζει τη πρόταση για επιπλέον μαθήματα και ξεχωριστή πιστοποίηση για τη παιδαγωγική επάρκεια, τη στιγμή που η ΔΑΠ ήταν αυτή που πίεσε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά για τη συντεχνιακή τροποποίηση του σχετικού ζητήματος. Από την άλλη, η ΦΑΚ, η οποία είναι στη πράξη ανύπαρκτη στη καθημερινότητα της σχολής, διαλέγει το δρόμο της συνδιαλλαγής και διαχείρισης με τους καθηγητές, μια τακτική που προωθεί τα παραγοντομαζέματα και η οποία έχει αποδειχθεί πρακτικά ότι δε φέρνει αποτελέσματα(παράδειγμα το θέμα της εξεταστικής, που παλιότερα με μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας, παρά τις χαμένες ώρες λόγω κινητοποιήσεων που ευαγγελίζονταν οι καθηγητές πετυχαίναμε 4 εβδομάδες εξεταστική και φέτος που συγκροτήθηκε επιτροπή έχουμε 3!). Η ΠΚΣ περιορίζεται σε άναρθρες κραυγές, εκφράζοντας προτάσεις ευχάριστες στο άκουσμα τους, αλλα χωρίς να κάνει καμία ουσιαστική προσπάθεια για την υλοποίηση τους , ενώ οι υπόλοιπες παρατάξεις λάμπουν δια της απουσίας τους.
Ο δρόμος που προτείνουμε εμείς για την αντιμετώπιση των παραπάνω είναι αυτός των μαζικών και δημοκρατικών διαδικασιών του Συλλόγου, των μαχητικών μορφών δράσης των ίδιων των φοιτητών και των παραστάσεων διαμαρτυρίας. Και είναι ο μόνος δρόμος που έχει αποδειχθεί νικηφόρος, με υλικά αποτελέσματα, κόντρα σε λογικές συνδιαλλαγής και αντιπροσώπευσης εν είδει «αυτόκλητου σωτήρα» . Κάθε προσπάθεια παράκαμψης του συλλόγου με «επιτροπές» και επιστολές σε καθηγητές από διάφορους «παράγοντες», ερήμην των φοιτητών, τη θεωρούμε αυθαίρετη και καταδικαστέα, πλήττει την ίδια τη δυνατότητα πίεσης από τη μεριά των φοιτητών. Αντίθετα, είναι ανάγκη να αντιμετωπίσουμε άμεσα αυτά τα ζητήματα με άλλους όρους, στη κατεύθυνση και των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων πάνω στο ζήτημα της εντατικοποίησης. Είναι καθήκον μας να δώσουμε αγώνα για να αποκτήσουμε τους ρυθμούς σπουδών που μας αξίζουν, τη καθημερινότητα που θέλουμε, να πάρουμε πίσω το σημαντικότερο πράγμα που μας στερούν από τη πρώτη μέρα στο σχολείο μέχρι τη τελευταία μέρα στη δουλειά, τον ελεύθερο χρόνο μας!
Συγκεκριμένα καλούμαστε να απαιτήσουμε:
-Καμία υποχρεωτική πρόοδος σε μάθημα. Οι πρόοδοι να προσμετρούνται μόνο σε περίπτωση που βελτιώνουν το βαθμό του φοιτητή.
- Παράσταση Διαμαρτυρίας στο γραφείο του εκάστοτε καθηγητή με σκοπό αναβαθμολόγηση ή επανεξέταση σε όσα μαθήματα το ποσοστό επιτυχίας είναι κάτω του 30%.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου